ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ???

Πριν απο 4 μήνες περίπου είχα πάει μια βόλτα στην Αθήνα με μια φίλη μου, που είναι από τα Χανιά. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν, μου χάρισε ένα ημερολόγιο, "Το Ημερολόγιο της Αισιοδοξίας", το οποίο μέσα συμπεριλαμβάνει διάφορα απόφθεγματα που συμβουλεύουν τον καθένα από εμάς για κάτι καλυτερο που μπορούμε να κάνουμε για τους εαυτούς μας και τον κοινωνικό μας περίγυρο. Σήμερα μετά από καιρό άνοιξα αυτό το ημερολόγιο στη σημερινή ημέρα και βρήκα το συγκεκριμένο απόσπασμα "Οι ενοχές δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα κακό εσωτερικό αφεντικό που μας απομακρύνει από την αληθινή ζωή" Και τελικά αναρωτιέμαι ποια είναι η αληθινή ζωή?? Πως μπορούμε να την αντιληφθούμε εφόσον ο καθένας από εμάς καθημερινά είναι γεμάτος από ενοχές... Πόσο δυνατός μπορεί να είναι κάποιος ώστε να διώξει τις όποιες ενοχές βιώνει και πρόκειται να βιώσει στη συνέχεια?? ΟΚ!!! Από αυτή την παρατήρηση εξαιρούνται οι πολιτικοί γιατί δεν έχουν καν φιλότιμο, δεν αισθάνονται ενοχές και παριστάνουν τους μετανιωμένους, κάτι το οποίο αποτελεί ένα διαφορετικό θέμα προς συζήτηση ή ανάλυση. Αλλά με τους Ευρωπαίους πολίτες, και δεν αναφέρομαι μόνο στους Έλληνες μιας και πλέον την ίδια κατάσταση αντιμετωπίζουν οι Ισπανοί και οι Ιταλοί, τί γίνεται?? Που καθημερινά αισθάνονται τύψεις για όποια απόφαση έχουν πάρει είτε σε πολιτικό είτε σε κοινωνικό είτε ακόμα και σε προσωπικό επίπεδο.. ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ??? Πόσοι γονείς νιώθουν ένοχοι που δεν μπορούν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους όπως τους αξίζει να μεγαλώσουν. Νιώθουν ένοχοι που δεν μπορούν να τους δώσουν τα κατάλληλα εφόδια, όπως μου έδωσαν σ' εμένα και στον αδερφό μου οι γονείς μου.. ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ??? Ξαφνικά τους ζητήθηκε να απολογούνται για αποφάσεις που πάρθηκαν από άλλους.. Για το μόνο πράγμα που οφείλουν να απολογηθούν είναι για την ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ που έδειξαν σ' αυτά τα "λάθος" άτομα.. Τελικά το ερώτημα είναι "μπορούμε να διώξουμε τις ενοχές" ή κάτι τέτοιο αποτελεί σενάριο επιστημονικής φαντασίας???